7 września 1939 roku po siedmiu dniach walk poddały się polskie oddziały na Westerplatte.

Polska Wojskowa Składnica Tranzytowa powstała w wyniku decyzji Ligii Narodów w 1925 roku na terenie Wolnego Miasta Gdańsk. Była to baza przeładunku broni i amunicji, w której stacjonował wzmocniony pluton strażniczy (88 żołnierzy), który mógł mieć tylko broń lekką. W 1939 roku w miarę narastania zagrożenia ze strony Niemiec wzmocniono polskie oddziały na Westerplatte. W dniu wybuchu wojny stacjonowało tam około 210 żołnierzy uzbrojonych w 4 moździerze, dwa działka 37 mm, działo 76,2mm i kilkadziesiąt lekkich, ręcznych i ciężkich karabinów maszynowych. Dowódcą załogi był major Henryk Sucharski, a jego zastępcą był kapitan Franciszek Dąbrowski. Sucharski dostał rozkaz utrzymać placówkę przez dobę, póki nie przyjdą jej z pomocą dywizje Armii “Pomorze”.

25 sierpnia do Gdańska przypłynął niemiecki pancernik “Schleswig-Holstein” w ramach wizyty kurtuazyjnej. To on o 4:48 1 września 1939 roku rozpoczął ostrzał placówki, a później wysłał kompanię szturmową do jej zdobycia . Polacy odparli ten pierwszy atak i kolejne tego dnia. 2 września pomimo dalszego ostrzału okrętu i nalotów Sztukasów nadal Niemcom nie udało się zdobyć Składnicy. Angażowano co raz większe siły, ale polscy żołnierze uparcie się bronili. W końcu 7 września wobec braku pomocy, wyczerpujących się zapasów amunicji i leków polski oddział poddał się Hitlerowcom.

Informacje czerpałem z: http://www.1939.pl/bitwy/niemcy/obrona-westerplatte/index.html#_ftn5