18 maja 1927 roku w Wilnie zmarł pilot lotnictwa Włodzimierz Mazurkiewicz. Był inżynierem z wykształcenia i prowadził nietuzinkowe życie. Budował kolej w Brazylii, szukał złota w Gujanie Holenderskiej, pływał na statkach, a przede wszystkim był jednym z pionierów lotnictwa wojskowego.

Młodość

Włodzimierz Mazurkiewicz urodził się w 1875 roku w Druskiennikach (dziś Litwa). W wieku 3 lat stracił ojca, który służył w armii carskiej i był wychowywany przez matkę. Gimnazjum ukończył w Warszawie, a potem podjął studia na politechnice w Graz (Austria). Po ich zakończeniu pracował jako inżynier na Kaukazie. Po wojnie rosyjsko-japońskiej przeniósł się do Warszawy. Tu zaangażował się w tworzenie pisma Epoka. Unikając aresztowania uciekł z Rosji. Kolejne lata spędził w Ameryce. W Brazylii pracował przy budowie kanałów i kolei. W Gujanie został poszukiwaczem złota, ale zapadł na malarię, którą przeszedł ciężko. Z powodu biedy zatrudnił się jako palach na statkach kursujących pomiędzy Amerykami. W końcu został robotnikiem w fabryce w Nowym Jorku.

Pionier lotnictwa

Po tych burzliwych przeprawach w końcu trafił do Francji. Zafascynowany samolotami uzyskał licencję pilota (przez co zalicza się go do pionierów lotnictwa). W lipcu 1910 roku uczestniczył w zawodach lotniczych w Reims. Skonstruował własny samolot Paulhan, na którym wystartował w tym turnieju. Na nieszczęście doszło do wypadku, a ciężko ranny Mazurkiewicz przez ponad rok dochodził do siebie.

W 1912 roku wraz z innymi ochotnikami wyjechał do Bułgarii, gdzie po stronie tego kraju walczył w wojnie bałkańskiej jako pilot zwiadowca. Rok później stał na czele francuskiej misji szkoleniowej w Chinach, gdzie uczył młodych adeptów lotnictwa.

Po wybuchu pierwszej wojny próbował wrócić do Polski, ale został wcielony do armii rosyjskiej. Latał na samolocie zwiadowczym na Froncie Północnym. Po wybuchu Rewolucji Październikowej musiał pracować dla bolszewików.

Powrót do kraju

Kiedy w końcu wrócił do odrodzonej Polski był wyniszczony i w kiepskim stanie. Z powodu zdrowotnych nie mógł już latać, więc zajął się propagowaniem lotnictwa w kraju. Stał się współzałożycielem Ligii Obrony Powietrznej Państwa. W 1925 roku stracił żonę i matkę, a on sam w co raz gorszym stanie wyjechał do Wilna. Tam podjął pracy nauczyciela w Gimnazjum Stefana Batorego w Druji).

Z powodu ciężkiej choroby ostatnie dni spędził w klinice uniwersyteckiej przy szpitalu Św. Jakuba w Wilnie, gdzie zmarł.

Informacje czerpałem z: https://www.fdrp.org.pl/pilot-wlodzimierz-mazurkiewicz/