30 lipca 762 roku na polecenie kalifa Al-Mansura założono Bagdad. Legenda mówi, że kalif chcąc założyć nową stolicę swojego państwa rozesłał badaczy w różne miejsca, aby sprawdzili panujące tam warunki klimatyczne. Datę założenia ustalili astrologowie, którzy znali 30 lipca za najlepszy dzień. W znalezionym miejscu Al-Mansur kosztem 5 milionów dirhamów zbudował Madinat as-Salam – miasto pokoju. W budowę zaangażowano około 100 tysięcy robotników i trwała ponoć cztery lata.
Pierwotne miasto nie przetrwało do dziś, jego opis znamy z średniowiecznych ksiąg. Miało plan koła o średnicy ok. 2,5 kilometra. Tak naprawdę dzieliło się na trzy kręgi: pośrodku meczet i pałac kalifa. W kolejnych kręgach mieszkali wyżsi urzędnicy i wojskowi. Do miasta prowadziły cztery bramy i odchodzące od nich w kierunku głównego placu ulice. Dzieliły one miasto na 4 kwartały. Pałac kalifa był budynkiem na planie kwadratu o boku 182 metrów. Był wysoki na 36 metrów i zwieńczony zieloną kopułą.
Miasto szybko zaczęło się rozrastać poza murami. Stało się nie tylko centrum administracyjnym, ale handlowym i kulturowym. Nie tylko dlatego, że było siedzibą władców, ale z powodu świetnego położenia nad Tygrysem blisko Eufratu na zbiegu szlaków handlowych.
Informacje czerpałem z: Magdalena Pinker, Między meczetem a murami, Pomocnik Historyczny „Dzieje Arabów” 2/2020.
A także z artykułu: https://www.theguardian.com/cities/2016/mar/16/story-cities-day-3-baghdad-iraq-world-civilisation
