3 stycznia 1868 r. cesarz Mutsuhito przejmuje osobiste rządy nad Japonią. Tym samym kończy się epoka władzy siogunów z rodu Tokugawa, która trwała 265 lat.

 Zmiana ta była spowodowana wzrostem niepokojów społecznych w Japonii. Dotychczasowy system feudalny był oparty o dominację Tokugawów popieranych przez wiernych daimyō¹ i ich samurajów. Ale w XIX wieku rosła opozycja wobec absolutnych rządów siogunów wśród książąt z pozostałych rodów, a także wśród chłopów i mieszczan. W połowie XIX wieku powstawało co raz więcej manufaktur, a to spowodowało wzrost majątku burżuazji i kupców, którzy często byli bogatsi niż niektórzy samuraje czy daimyō, a nie mieli wpływu na politykę państwa. Choć praca w manufakturach była ciężka to dawała jakąś alternatywę dla chłopów wobec pracy na roli. Siogunowie starali się utrzymać stare porządki, pomimo oporu społecznego i stali się głównym celem niezadowolenia. Na to wszystko nałożyło się zmuszenie do otwarcia Japonii na handel przez wielkie mocarstwa. Wobec tego wszystkiego cesarz Mutsuhito, popierany przede wszystkim przez burżuazję, przejął władzę i zaczął wprowadzać reformy państwa w kierunku kapitalistycznym co oczywiście nie przebiegało gładko i wiązało się z licznymi buntami. Po zaprowadzeniu porządku Japonia szybko zaczęła nadrabiać swoje zacofanie technologiczne i gospodarcze.

Źródło: Mieczysław Żywczyński, Historia Powszechna 1789-1870, Warszawa 2001

³Daimyō to w dawnej Japonii panowie feudalni, którzy zarządzali wielkimi majątkami wspierani przez lojalnych samurajów.