3 października 1925 roku w stoczni Fore River w Quincy (Massachusetts, USA) zwodowano Lexington (CV-2) jeden z pierwszych dużych amerykańskich lotniskowców. Razem z bliźniaczym Saratogą (CV-3) przebudowano go z krążowników liniowych typu Lexington. Budowę tych krążowników wstrzymano w 1922 roku zgodnie z traktatem waszyngtońskim ograniczającym liczbę dużych okrętów wśród mocarstw. Ten sam układ pozwalał na przerobienie dwóch kadłubów na lotniskowce.

Lexington wszedł do służby w grudniu 1927 roku. Ten okręt o wyporności 36 tysięcy ton, miał silne uzbrojenie artyleryjskie (8 dział 203 mm i 12 x 127 mm). Jednak jego główną bronią było 91 samolotów mogących wystartować z jego pokładu.

Kiedy 7 grudnia 1941 roku Japończycy zaatakowali Pearl Harbor CV-2 tam nie było. Przewoził samoloty dla bazy na Midway. Przez kolejne miesiące lotniskowiec uczestniczył w walkach z Japonią. Jego los dopełnił się podczas bitwy na Morzu Koralowym (7-8 maja 1942), gdzie został poważnie uszkodzony. Z początku wydawało się że przetrwa, ale doszło do wtórnych eksplozji. Na rozkaz reszta załogi opuściła okręt. Amerykański niszczyciel USS Phelps zatopił Lexington swoimi torpedami, aby nie dostał się w ręce wroga.