2 lutego 962 roku w Rzymie odbyła się koronacja cesarska Ottona I. Diadem cesarski na głowę króla Niemiec włożył papież Jan XII.
Sasi na tronie niemieckim
Otton I wywodził się z dynastii saskiej. Jego ojciec Henryk I Ptasznik był drugim z kolei królem niemieckim, który nie wywodził się od Karolingów. Tym samym byli oni władcami elekcyjnymi wybieranymi przez elektorów z rodów książęcych.
Otton został koronowany w 935 roku. Kontynuował politykę swojego ojca, który podbijał słowiańszczyznę zachodnią, podporządkował sobie Czechy i pokonał Węgrów. Wszyscy oni musieli płacić Niemcom trybut.
Otton I chciał nie tylko wzmocnić Niemcy, ale i przywrócić świetność Cesarstwa Karolińskiego, dlatego po raz drugi na króla koronował się w Akwizgranie dawnej siedzibie Karola Wielkiego. Swoją władzę opierał na rodzinie i autorytecie Kościoła. Starał się powstrzymać siły odśrodkowe w Niemczech i kilkukrotnie musiał tłumić bunty.
Podboje i wojny
Ale to co mu przyniosło przydomek Wielki to jego podboje. Utworzył dwie marchie: północną i wschodnią, które miały podbić i schrystianizować Słowian Połabskich. Ci nie chcieli się tak łatwo poddać, więc się zbuntowali. W 955 roku w bitwie pod Augsburgiem (nad rzeką Lech) król rozbił siły Węgrów, a potem ruszył przeciwko buntującym się Obodrzycom i Wieletom. Ottonowi pomagali Czesi, którzy zostali kilka lat wcześniej już całkowicie podporządkowani. Potem władca narzucił swoją wolę Duńczykom, którzy nie tylko przyjęli chrzest, ale i płacili trybut. To samo zresztą zrobił pierwszy historyczny władca Polski Mieszko I. Wobec przewagi niemieckiej zgodził się płacić trybut (lata później wysłał swojego syna Bolesława na dwór cesarski jako gościa).
Kolejnym krokiem było wykorzystanie rozbicia politycznego we Włoszech. Najazd Ottona nie spotkał się z większym oporem, więc wkroczył do Rzymu, gdzie papież koronował go na cesarza. To nie zakończyło wojen w Italii i władca jeszcze kilkukrotnie wyprawiał się tam, aby zaprowadzić porządek.
Ukoronowaniem polityki było wznowienie kontaktów z Bizancjum i ślub syna Ottona II z księżniczką bizantyjską Teofano. To oznaczało swoiste uznanie przez wschodnich spadkobierców Imperium Rzymskiego aspiracji Ottona do tytułowania się cesarzem rzymskim.
Otton I Wielki zmarł w 973 roku, ale już sześć lat wcześniej kazał koronować swojego dwunastoletniego syna Ottona II w Rzymie. Pozycja władcy była tak silna, że nikt nie odważył się temu sprzeciwiać.
Informacje czerpałem z: Benedykt Zientara, Historia powszechna średniowiecza, Warszawa 1973.