19 grudnia 1915 roku we Wrocławiu zmarł psychiatra i neuropatolog Alois Alzheimer. Był pierwszym lekarzem, który pośmiertnie zbadał mózg pacjentki, która przed śmiercią cierpiała na zaburzenia pamięci, mowy i innych funkcji mózgu. W wyniku sekcji stwierdził u niej “rozległą przedstarczą atrofię mózgu” (tak to nazwał), którą dziś nazywamy chorobą Alzheimera.
Urodził się w 1864 roku w Marktbreit (wtedy Królestwo Bawarii dziś Niemcy). Jego ojciec był notariuszem, a matka nauczycielką. Skończył studia medyczne i w 1887 roku został lekarzem. Dwa lata później zaczął pracę w szpitalu psychiatrycznym w Frankfurcie nad Menem. Współpracował z neurologiem Franzem Nisslem i razem badali patologię układu nerwowego ze szczególnym uwzględnieniem atrofii mózgu.
W 1901 roku do szpitala przywieziono 51-letnią Auguste Deter. Mąż pacjentki zauważył u niej postępujące zaniki pamięci, paranoję i to że zapomniała jak wykonywać proste czynności domowe. Alzheimer zaobserwował u niej zaburzenia orientacji czasoprzestrzennej, duże zaniki pamięci, wahania nastrojów. Dotąd takie objawy zauważał u pacjentów o wiele starszych najczęściej po siedemdziesiątce. Po śmierci pacjentki w 1906 roku zbadał jej mózg i stwierdził znaczne zmiany w organie. Opublikował swoje wyniki badań i nazwał przypadłość chorobą zapominania. Inni lekarze zaczęli badać i opisywać podobne przypadki. Zaczęto nazywać tę chorobę od nazwiska profesora. W 1967 roku na kongresie lekarzy w Lozannie oficjalnie zaakceptowano nazwę: choroba Alzheimera.
W 1912 roku został objął katedrę profesora psychiatrii na uniwersytecie w Breslau (dziś Wrocław). Jednak Alzheimer bardzo podupadł na zdrowiu, pomimo tego ostatnie trzy lata życia nadal prowadził badania i pracę lekarską.
Zmarł z powodu niewydolności serca po przebytym zapaleniu wsierdzia.
Informacje czerpałem z: https://www.polskieradio.pl/39/156/artykul/966863,alzheimer-%E2%80%93-od-ponad-100-lat-zagadka-dla-neurochirurgow