14 stycznia 1950 roku oblatano prototyp I-330 (późniejszy MiG-17) nowego myśliwca dla Armii Radzieckiej.

Początki

Chociaż wcześniejsza konstrukcja czyli MiG-15 była zadowalająca, co wykazały chociażby pojedynki z amerykańskimi samolotami podczas wojny koreańskiej, już w 1948 roku postanowiono opracować lepszy myśliwiec. Związane to było przede wszystkim w tym że próbowano osiągnąć większe prędkości odrzutowców, a silnik poprzednika osiągnął maksimum swoich możliwości. W takiej sytuacji biuro Mikojana i Gurewicza już w trakcie wdrażania MiGa-15 do produkcji zaczęło prace nad nowym myśliwcem.

Konstrukcja

MiG-17 zachował układ poprzednika, ale zastosowano nowe skrzydła z trzema grzebieniami aerodynamicznymi. Zmieniono kadłub, ale podwozie i uzbrojenie zostało bez zmian. Samolot miał docelowo wykorzystywać nowy silnik WK-1F z dopalaczem.

Samolot skierowano do produkcji i w 1952 roku przekazano pierwsze egzemplarze Armii Radzieckiej. Z tym że te sztuki miały nadal słabszy silnik WK-1A taki sam jak w MiG-15bis. Szybko też opracowano wersję przechwytującą wyposażoną w stację radiolokacyjną Izumrud i 3 działka 23 mm NS-23, którą nazwano MiG-17P.

Kiedy w końcu opracowano nowy silnik biuro skonstruowało nową wersję MiG-17F z wymienioną częścią wyposażenia wewnętrznego. Później powstał tak że MiG-17PF (przechwytujący) z stacją radiolokacyjną Izumrud. Te dwie wersje produkowano najczęściej.

Myśliwca używało kilkadziesiąt krajów na świecie. Produkowano go także na licencji chociażby w Chinach (jako Shenyang J-4), a także w Polsce jako Lim-5 (MiG-17F) i Lim-5P (MiG-17PF). Potem opracowaliśmy własną wersję myśliwsko-szturmową czyli Lim-6.

Parametry

MiG-17 był średniopłatem o konstrukcji metalowej. Miał długość 11,26 m (11,68m w wersji PF), rozpiętość 9,628 m i wysokości 3,8 m. W końcu gdy zastosowano silnik WK-1F mógł osiągnąć prędkość maksymalną bez dopalacza 1097 km/h (w wersji PF 1047 km/h), a z włączonym dopalaczem 1145 km/h (w wersji PF – 1121 km/h). Z dodatkowymi zbiornikami miał zasięg 1980 km (PF -1930).

Uzbrojenie różniło się w zależności od wersji i tak:

MiG-17F- 1 działko N-37D kal. 37 mm i 2 działka NR-23 kal. 23 mm w przedniej części kadłuba. Dwie bomby 50 lub 100 kg lub dodatkowe zbiorniki paliwa. W ostatniej serii samolotów użyto dwa podwieszane zasobniki wyrzutni z niekierowanymi pociskami rakietowymi klasy powietrze-ziemia typu LR-130 kal. 130 mm,
MiG-17PF- 3 działka NR-23 kal. 23 mm w przedniej części kadłuba. Dwie bomby o 50 lub 100 kg lub dodatkowe zbiorniki paliwa,
MiG-17PFU- 4 kierowane pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze.

Informacje i zdjęcie czerpałem z: http://www.samolotypolskie.pl/samoloty/1853/126/Mikojan-MiG-17