29 stycznia 1913 roku otwarto oficjalnie Teatr Polski w Warszawie, a pierwszą wystawioną sztuką był Irydion Zygmunta Krasińskiego.
Początki
Teatr był dziełem Arnolda Szyfmana. Ten 31 letni doktor filozofii marzył o otwarciu dużego teatru dramatycznego, który będzie konkurował ze scenami rządowymi. Przygotowanie przedsięwzięcia trwało tylko dwa lata. Sam budynek postawiono i wyposażono w 9 miesięcy. Stworzono też pracownię scenograficzną.
Po wybuchu I wojny światowej Arnold Szyfman został aresztowany jako obywatel austriacki i wywieziony w głąb Rosji. Wrócił dopiero w 1918 roku. Teatr w międzyczasie jako tako funkcjonował.
Od początku rozwijano też działalność edukacyjną. Wydawano periodyki propagujące sztukę teatralną i literaturę dramatyczną. W teatrze odbywały się też odczyty dotyczące teatrologii.
W 1933 roku firma Teatr Polski weszła w skład państwowego Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej, na którego czele stanął Szyfman.
Okres okupacji i pierwsze lata powojenne
W trakcie kampanii obronnej 1939 roku dyrektor został w Warszawie i wraz z obsługa starał się ocalić budynki. Dzięki ich wysiłkowi główny gmach przetrwał działania wojenne, chociaż domy wokół spłonęły. Szyfman starał się odbudować teatr pomimo okupacji. Z powodu braku zgody okupanta nie udało się wznowić działalności teatralnej. Dyrektor postanowił otworzyć spółdzielnię usługową, stoiska z rękodziełami i bufet. Niestety niemieckie Biuro Propagandy przejęło w czerwcu 1940 roku gmach i otwarto tu Theater der Stadt Warschau służące hitlerowskiej propagandzie.
Po wojnie Teatr Polski upaństwowiono i znów dyrektorem został Szyfman. Pierwszą sztukę wystawiono 17 stycznia 1946 roku. Była to Lilla Weneda Juliusza Słowackiego. W 1949 roku władze komunistyczne zwolniły założyciela. Nowym dyrektorem został Stefan Martyka, a kierownictwo artystyczne objął Leon Schiller. Teatr stał się przedłużeniem polityki socrealizmu ówczesnych władz. Rok później dyrektorem został Bronisław Dąbrowski, który zwolnił Schillera i zaczął swoje porządki zgodne z linią polityczną władzy. Ale decyzje nowego szefa były nietrafione. Sztuki nie tylko nie zdobyły dobrych recenzji, ale były jawnie krytykowane w prasie. W efekcie w styczniu 1955 roku przywrócono na stanowisko Szyfmana (po raz ostatni na dwa lata). Wtedy trwała odwilż postalinowska z czego korzystał nowy “stary” dyrektor i odświeżył zespół, a także repertuar. W listopadzie zostały wystawione Dziady, które zdobyły pozytywne recenzje.
Teatr bez założyciela
Po przejściu na emeryturę Arnolda Szyfmana szefem został Stanisław Witold Balicki. Przez siedem lat były wystawiane klasyczne sztuki polskie i zagraniczne w reżyserii takich tuzów jak: Kazimierz Dejmek, Zygmunt Hübner, Bohdan Korzeniewski, Maria Wiercińska.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Teatr rozwijał swoją działalność pod różnym kierownictwem. W 1981 roku dyrektorem został Kazimierz Dejmek. Przez 14 lat jego kierownictwa scena utrzymała wysoką jakość, a występowali tu tacy aktorzy jak: Barbara Rachwalska, Anna Seniuk, Jan Englert, Tadeusz Łomnicki, Gustaw Holoubek czy Andrzej Łapicki.
W latach 1995 – 2009 dyrektorem był Jerzy Zaleski, który zatrudnił jako kierownika artystycznego najpierw Andrzeja Łapickiego (1996-1998), a potem Jarosława Kiliana (1999-2010). Na scenie pojawili się tacy aktorzy jak Wojciech Pszoniak, Daniel Olbrychski czy Ignacy Gogolewski. Od 2011 roku dyrektorem został Andrzej Seweryn.
W 2013 roku na stulecie działalności Teatr Polski przyjął imię Arnolda Szyfmana.
Informacje i zdjęcia czerpałem z: https://teatrpolski.waw.pl/historia-teatru