28 grudnia 1899 roku w Genewie (Szwajcaria) urodził się aktor, śpiewak, reżyser i tancerz Eugeniusz Bodo (właśc. Bohdan Eugène Junod). Był jednym z najpopularniejszych aktorów filmowych i teatralnych okresu międzywojennego.
Początki
Ojciec Bodo Teodor Junod pochodził z Szwajcarii i w Łodzi zajmował się działalnością rozrywkową m.in. prowadził pierwsze kino w tym mieście. Jego mama Dorota z Dylewskich wywodziła się ze szlachty.
Rodzice marzyli, żeby ich syn został lekarzem, ale młody Eugeniusz od najmłodszych lat interesował się teatrem. W wieku osiemnastu lat uciekł z domu i zaczął występować w poznańskim teatrzyku Apollo. W 1919 roku przeniósł się do Warszawy i tu zaczął karierę pod swoim scenicznym pseudonimem: Bodo. Od 1921 roku zaczął występować w Qui Pro Quo będącym wylęgarnią młodych talentów. Pierwszą rolę zagrał tu w operetce Amerykanka. Cztery lata później nastąpił w zespole rozłam i Eugeniusz z innymi aktorami przeniósł się do Perskiego Oka. Przez kolejne dwa lata grał tu w różnych rewiach. Kolejne estrady na których występował to: Morskie Oko, Cyganeria, Cyrulik Warszawski i jako ostatni to Tip-Top.
Kariera filmowa
Od 1925 roku Bodo rozwijał także karierę filmową. Zadebiutował w Rywalach (1925), ale największą sławę zdobył wraz z nastaniem kina dźwiękowego. Najchętniej grał w filmach muzycznych, gdzie mógł popisać się swoim talentem wokalnym. Jego najsłynniejsze filmy to np. Czy Lucyna to dziewczyna (1934), oraz Piętro wyżej (1937), Paweł i Gaweł (1938) oraz Robert i Bertrand (1938). Przeszedł do historii nie tylko grą aktorską, ale także wykonaniem takich piosenek jak: “Umówiłem się z nią na dziewiątą” czy “Sex appeal” z filmu Piętro wyżej albo kołysanką “Ach, śpij, kochanie” z Pawła i Gawła.
W latach trzydziestych zajął się też produkcją filmową. Współprowadził wytwórnię B.W.B. a w 1933 roku założył swoją własną firmę Urania. W 1939 roku otworzył w Warszawie na Foksal 17 lokal Cafe Bodo. Aktor dzięki swojej działalności był zamożny i prowadził wystawny tryb życia. Jego romanse były celem wielu plotek.
Tragiczny koniec
Po wybuchu wojny przeniósł się do Lwowa i tam zastała go okupacja sowiecka. Przez ponad rok występował w tamtejszych teatrach. W 1941 roku postanowił wyjechać do USA w tym celu wyjawił, że ma podwójne obywatelstwo (polskie i szwajcarskie) i to stało się przyczyną jego zguby. Cztery dni po ataku III Rzeszy na ZSRS (26 czerwca) został aresztowany przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa (właśnie z powodu ujawnienia obywatelstwa Szwajcarii). Najpierw przewieziono go do Moskwy, a potem osadzono w więzieniu w Ufie.
W 1942 roku przeniesiono go z powrotem do Moskwy, gdzie ostatecznie został skazany na 5 lat łagru. Gdy dotarł do Kołtasu pod Archangielskiem był już bardzo schorowany z powodu wycieńczenia głodem i ciężkimi warunkami. W czerwcu 1943 roku postanowiono go zwolnić z łagru, a 7 października tego samego roku zmarł. Jego ciało spoczęło w zbiorowej mogile. Propaganda PRL-u przez wiele lat wmawiała że Eugeniusz Bodo zginął rozstrzelany przez Niemców po zdobyciu Lwowa.
Dopiero w 1991 roku został zrehabilitowany przez Rosjan. Jego symboliczny grób znajduje się na warszawskich Powązkach.
Informacje czerpałem z: https://culture.pl/pl/tworca/eugeniusz-bodo