21 czerwca 1940 roku w Palmirach koło Warszawy został rozstrzelany przez Niemców olimpijczyk Janusz Kusociński.
Sportowiec urodził się w 1907 roku w Warszawie. W 1928 roku ukończył Państwową Średnią Szkołę Ogrodniczą bez matury (tę zdał eksternistycznie dopiero dziewięć lat później). Jako nastolatek grał w lokalnych klubach piłkarskich.
Dopiero w wieku lat osiemnastu zainteresował się lekkoatletyką. W 1928 roku został zawodnikiem Warszawianki, ale nie zakwalifikował się do uczestnictwa w Igrzyskach w Amsterdamie. Intensywnie trenował, aby wystartować w kolejnych Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles. Nim wystartował w Ameryce, wielokrotnie pobił rekordy Polski, a nawet rekordy świata (na dystansach 3000 metrów i 4 mil). Podczas Igrzysk zdobył złoty medal na dystansie 10000 metrów.
Później borykał się z kontuzją kolana i kilkuletni czas rehabilitacji poświęcił na uzupełnienie edukacji. Zdał maturę, a później skończył studia z WFu. Na poważnie do biegów wrócił w 1938, a w kolejnym roku zaczął znowu odnosić sukcesy, które niestety przerwał wybuch wojny.
Zgłosił się do wojska na ochotnika. W stopniu kaprala walczył w obronie Warszawy (na Okęciu i Sadybie). Został dwukrotnie ranny i odznaczony Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji pracował jako kelner, ale przede wszystkim zaangażował się w działalność konspiracyjną.
Na nieszczęście Organizacja Wojskowa „Wilki”, w której działał została spenetrowana przez Niemców i Janusz Kusociński został aresztowany 28 marca 1940 roku. Torturowany przez nazistów nie wydał kolegów. 21 czerwca został rozstrzelany w Kampinosie w okolicach wsi Palmiry razem z innymi członkami konspiracji, sportowcami, ale też i politykami oraz intelektualistami.
Informacje czerpałem z: https://olimpijski.pl/olimpijczycy/janusz-tadeusz-kusocinski/