1 stycznia 45 r.pn.e. na polecenie konsula Gajusza Juliusza Cezara wprowadzono kalendarz słoneczny, który opracował grecki matematyk Sosygenes. Przyczyną zmiany było to, że używany dotąd kalendarz księżycowy przestał odpowiadać rzeczywistości1. Kalendarz dla większości obywateli był niezrozumiały tym bardziej, że kapłani dokładali dodatkowy miesiąc nieregularnie, a nie co dwa lata. Nastąpił bałagan i za czasów Cezara kalendarz już nie nadążał za porami roku. Na przykład pierwszy miesiąc Ianuaris wypadał nie w zimie tylko na jesieni.
Nowy kalendarz był oparty w pełni o rok słoneczny i liczył 365 dni. Co cztery lata następował dzień przestępny pomiędzy 24 a 25 lutego (ten dzień był „drugim” 24 dniem lutego).
Kalendarz juliański obowiązywał w większości Europy do XVI wieku kiedy zastąpiono go kalendarzem gregoriańskim, ale to już całkiem inna historia…
Źródło: Plutarch z Cheronei, Żywoty sławnych mężów, tłum. Tadeusz Sinko, Wrocław 1955
1Dlatego że próbowano skoordynować go z porami roku i chociaż dzielił się na 12 miesięcy to miał 355 dni a w kolejnym roku dokładano kolejny krótki miesiąc i rok miał 377 dni.