21 czerwca 1895 roku oficjalnie otwarto Kanał Kiloński (wtedy pod nazwą Kanału Cesarza Wilhelma).
Ta arteria wodna miała skrócić drogę z Bałtyku na Morze Północne dla niemieckiej żeglugi. Jej zadaniem także było zabezpieczenie przeprawy pomiędzy tymi akwenami dla rosnącej marynarki wojennej. Prowadziła z Holtenau (dziś część Kilonii) na wschodzie do Brunsbüttel na zachodzie.
Kanał ma 98 kilometrów długości i w najwęższym miejscu około 100 metrów szerokości. Na obu krańcach są zestawy śluz umożliwiające swobodną żeglugę. Budowano go prawie osiem lat. Dość szybko okazało się, że w miarę wzrostu okrętów wojennych jest za płytki, a śluzy za małe. Jednak był przeprawą strategiczną, więc w latach 1909-1914 dokonano jego przebudowy. W wyniku tej modernizacji mogły tędy przepływać jednostki o długości do 230 metrów, szerokości do 32,5 metra i zanurzeniu do 9,5 metra, a prześwit pod mostami wynosi 40 metrów.
W traktacie wersalskim ustanowiono, że będzie on międzynarodową droga wodną. Dopiero w 1936 roku Adolf Hitler znów zmienił jego status na szlak niemiecki. Po drugiej wojnie znów stał się szlakiem międzynarodowym, ale pod zarządem Republiki Federalnej Niemiec. W 1948 roku nazwę zmieniono na Nord-Ostsee-Kanal, choć potocznie jest nazywany Kanałem Kilońskim.
Dziś największe statki nie są w stanie przepłynąć przez kanał i muszą kierować się przez Cieśniny Duńskie, ale i tak co roku przepływa przez niego około 30 tysięcy jednostek.
Źródło: Krzysztof Kubiak, Bałtyk otoczony kanałami, Pomocnik Historyczny “Dzieje wokół Bałtyku” 4/2020
Zdjęcie: Getty Images
Mapa: Marek Sobczak/Polityka
